De Taxonomie van Bloom is een bekend instrument onder L&D-verantwoordelijken, ontworpen om onderscheid te maken tussen verschillende niveaus van denken, zoals 'hogere orde denken' en 'lagere orde denken'. In zijn oorspronkelijke vorm omvatte het zes componenten:
1. Onthouden: het herkennen en onthouden van feiten zonder noodzakelijkerwijs begrip.
2. Begrip: het tonen van inzicht door middel van vergelijkingen of uitleg.
3. Toepassing: het gebruik van kennis in nieuwe situaties.
4. Analyse: het vermogen om verder te kijken dan bestaande kennis en relaties te analyseren.
5. Synthese: het vermogen om nieuwe systemen en patronen te creëren op basis van bestaande kennis.
6. Evaluatie: het vormen van een mening op basis van kennis, waarbij verschillende argumenten worden afgewogen.
De taxonomie van Bloom werd telkens weergegeven in de visualisatie van een piramide, die ten onrechte een hiërarchie voorstel tussen het ‘hogere’ en ‘lagere’ niveau van denken. Bloom heeft echter zelf deze weergave nooit gewild, want het gaat niet om de hiërarchie, eerder als een beschrijving van verschillende vormen van leergedrag.
Er is dus – in tegenstelling zoals de piramide weergeeft – geen lineaire volgorde, progressie of strikte volgorde van toepassing. Kennis wordt weliswaar erkend als een fundament voor andere vormen van denken, maar het is niet per se het startpunt.
Een ‘nieuwe’ taxonomie van Bloom werd geboren en erkent de realiteit dat leeractiviteiten vaak meerdere cognitieve processen tegelijk betrekken. Het is en blijft nog altijd een waardevol instrument voor het opzetten van leeractiviteiten en vooral de integratie van vaardigheden en het toepassen van kennis in real-world scenario’s. In de nieuwe visualisatie staat kennis onder de rest. Reden hiervoor is dat (basis)kennis vaak de fundering is oftewel noodzakelijk is voor de rest (Wiliam, 2017).
Wil je het leerbeleid in je organisatie verder uitbouwen? Ontdek onze e-learning 'een L&D beleid opzetten'!